Geschreven door Jantina
Zwanger zijn. Een bijzondere periode in je leven. Bij iedereen is deze anders. Een is zomaar zwanger en bij de ander duurt dit jaren. De een gaat fluitend door de zwangerschap en de ander heeft alle kwaaltjes en problemen die er maar voor kunnen komen tijdens de zwangerschap. Dit zelfde geldt voor de bevalling. waar de een de kleine er in een paar uurtjes uitwerkt is de andere tijden bezig. Hoe dit bij mij is gegaan kunnen jullie vandaag lezen.
Al van jongs af aan heb ik altijd geweten dat ik graag moeder wilde worden. Altijd spelen met popen, barbie’s en vadertje en moedertje met de buurmeisjes of met vriendinnetjes.
Al voor mijn vriend en ik een serieuze relatie hadden wij veel gepraat over verschillende onderwerpen. waaronder ook dat wij alle twee zeker een kinderwens hadden. Toen wij 6 maanden samen waren besloten wij het te gaan proberen. Voor sommigen is dat heel snel maar als het goed zit in een relatie maakt het naar mijn mening niet uit of je nu 6 maanden of 6 jaar samen bent. Ook heb ik in het verleden wat problemen gehad met mijn eisprong en we dachten dat het daardoor wel wat langer zou duren dan gemiddeld. Niks bleek minder waar.... Al twee weken later hadden we een positieve test! Ik was zwanger!
16 weken zwanger
Omdat ik jaren gelden een keer een miskraam heb gehad waren er de eerste 3 maanden extra controles. Dit vond ik erg fijn. het geeft je toch iets meer vertrouwen dan dat je moet raden of alles nog goed is. De eerste paar weken had ik gelukkig nergens last van. Geen ochtend misselijkheid of andere narigheid.
Toen ik een week of 10 zwanger was sloeg helaas de vermoeidheid toe. In de meest extreme vorm die je maar kan bedenken! Ik kon ondanks de lange nachten, overdag mijn ogen bijna niet openhouden. Dit werd steeds erger en mijn werk ging hier ook onder leiden. Ik werkte toen als commercieel medewerker voor een grote telecom aanbieder. Ik stond telefonisch klanten te woord en vergat soms gewoon de vraag die ik aan het beantwoorden was. In diezelfde periode kwam het een keer voor dat ik even met de auto onderweg was en dat ik me een heel stuk niet meer kon herinneren. Autorijden was dus niet veilig meer. Ook was werken te vermoeiden. Ik bracht hele dagen in bed door en was s’avonds 2 x 2 uurtjes wakker als mijn vriend thuis was. Daarbij was ik veel misselijk. ik hoefde gelukkig niet te spugen maar het enige wat ik met goed fatsoen binnen kon krijgen was een cracotte of een wit bolletje met kaas.
Na veel spanning was het dan eindelijk zover! de eerste 3 maanden waren voorbij. Omdat het in het verleden een keer niet goed was gegaan was, vond ik het allemaal best spannend. En ook al voelde ik me niet zo goed en was ik zo moe, ik wist dat het allemaal voor een goed doel was, ons kleine wondertje!
Echo foto 12 weken
Gelukkig voelde ik me na 17 weken langzaam minder. Ook had ik iets meer energie. Ik was iets meer wakker maar nog steeds was het snel te veel. Inmiddels was ik uit dienst bij mijn werk. Ik had een payroll contract en die mogen ze wekelijks ontbinden… Gelukkig gebeurde er ook iets heel leuks! Ik voelde af en toe het kleintje bewegen in mijn buik!! Eerst wist ik niet helemaal zeker of het nu mijn darmen of de baby, maar als ik na 10 minuten nog geen scheet had gelaten wist ik dat het de baby was haha.
In deze weken begonnen we ook ons huis baby klaar te maken en de eerste spullen aan te schaffen voor de babykamer. De wandelwagen en de box hadden we al vroeg aangeschaft, zodat onze katten konden wennen en wisten dat ze er niet in mochten.
Voor de babykamer hadden we verschillende ideeën. de meubels zouden in ieder geval wit zijn maar voor de muren zouden we eerst kijken of het een jongetje of een meisje zou zijn.
Met de 20 weken echo was ik lang niet zo nerveus als ik had verwacht. Aangezien ze dan alles bij langs gaan om te kijken of alles goed is met de baby. Ik had namelijk van te voren gedacht dat ik daar echt heel nerveus voor zou zijn. Tijdens de echo bleek alles goed te zijn. En… We zouden een jongetje krijgen!
Echo foto 20 weken
Nu ik ook zichtbaar echt zwanger was, in plaats van een twijfelgeval: dik of zwanger, begon ik er ook wat meer van te genieten. Mijn gewicht is mijn hele leven best een punt geweest waar ik het moeilijk mee had maar ik wist van mezelf dat ik gezond at en zeker niet voor twee. wat ik aan zou komen was nu eenmaal zo. Ook de vermoeidheid nam steeds wat meer af en maakte langzaam aan plaats voor banden pijn en een klein ventje wat steeds drukker begon te worden.
Rondom de 30 weken was alles zo goed als klaar voor de baby. De babykamer was klaar (hierover komt in de komende weken nog een artikel over), de vele mini kleertjes lagen gewassen en gestreken in de kast, de laatste klusjes in huis waren gedaan, en niet alleen ons huis maar ook wijzelf begonnen er steeds meer klaar voor te zijn. De baby mocht wat ons betreft wel komen we waren er klaar voor! Toch zou het nog wel even duren voordat de kleine zou komen...
En toen begon het lange, lange wachten. Had ik al gezegd dat het lang duurde..? In mijn steeds dikker wordende buik, vermaakte het kleine mannetje zich nog prima! De kleine tikjes werden al vrij snel duidelijke karate schoppen, koprollen, uitstekende voeten en heerlijke uitrek momentjes… vooral mijn ribben en mijn blaas hebben het zwaar te verduren gehad haha. Als ik er nu aan terug denk vind ik het nog steeds onwerkelijk dat er een mini mensje in mij groeide!
Gelukkig voelde ik mij de laatste weken van de zwangerschap eigenlijk best wel goed. Ik was niet meer zo vermoeid. Ik had wel wat slaapgebrek omdat ik niet meer lekken kon liggen s’nachts en had inmiddels een gigantische buik die behoorlijk in de weg kon zitten en soms voor bandenpijn zorgde, maar ik voelde me super! Ik ging lekker dagjes weg met vriendinnen, ging een keer per week naar zwangerschap zwemmen en deed nog wat klusjes in huis waarvan ik eens vond dat dat op dat moment moest. Ik denk dat dit mijn versie nesteldrang denk ik haha. zo heb ik met 37 weken nog de trap geschilderd haha
37 weken zwanger
week 40 kwam steeds dichterbij met ruim 39 weken werd ik gestript door de verloskundige in de hoop dat dit de bevalling op gang zou brengen. Helaas gebeurde er niks…. mocht er niks gebeuren zou ik met 41 weken en 3 dagen worden ingeleid. Het bleef nog dagen rustig in mijn buik….tot de dag dat ik 41 weken zwanger was…..
Volgende week: mijn bevallingsverhaal
Hoe heb jij het zwanger worden en zijn ervaren?
