En toen zat week 32 van de zwangerschap er alweer op! Deze keer heb ik best veel te vertellen. Onder andere dat ik twee keer bij de verloskundige ben geweest, we de intake met de kraamzorg hebben gehad en de lichamelijke ongemakken die ik nu ervaar.
Dinsdags had ik een controle afspraak bij de verloskundige en Carlo ging weer een keertje mee! Normaal gaat hij eigenlijk nooit mee, maar hij was nu vrij en vond het leuk om mee te gaan. Bij de verloskundige werd mijn bloeddruk op gemeten, hebben we naar het hartje geluisterd en werd ik twee keer geprikt. De eerste keer was een spuit omdat ik Rhesus d negatief heb en de baby positief is. Deze spuit kreeg ik in mijn been en ik werd voorbereid dat het een pijnlijke spuit was, maar dat vond ik reuze meevallen. Een minuut later prikte ze mijn ijzergehalte in mijn vinger en jeetje dat was wel echt een pijnlijk prikje! Gelukkig was de uitslag prima. Ook vroegen we naar de groei en gaf ik aan dat dat wel iets waar ik me zorgen om maak en daarom plande ze een groei echo voor ons in op donderdag. Helaas kon mijn man deze keer niet mee. De echo was helemaal goed en ons kleine meisje was weer druk in beweging. Ook is ze ingedaald. Dinsdag was dit nog niet helemaal zo, maar dinsdag nacht heb ik een drama nacht gehad met indalingsweeën en toen heeft ze waarschijnlijk het laatste stukje gedaan!
Ook de rest van de week heb ik slecht geslapen. Ik heb nog steeds veel last van maagzuur en kan moeilijk een goede houding vinden in bed die geen pijn doet. Gelukkig is mijn bekkenpijn wel veel minder geworden, maar dit heeft plaats gemaakt voor een pijnlijk gevoel in mijn lies en bij mijn vagina. Deze pijn heb ik helaas de hele dag door en ik begin me steeds meer mevrouw Katrien duck te voelen met dat gewaggel en mijn holle rug.
Op donderdag avond kregen we bezoek van Naviva. Hier vertel ik nu niet meer over, maar als je er benieuwd naar bent. Ik schreef er een artikel over.
Verder heb ik veel last van hormoonpieken! Het ene moment ben ik blij en zie ik het wel zitten en een tijdje later ben ik sip en chagrijnig. Carlo krijgt er soms goed van langs en ik blijf het top vinden hoe hij ermee omgaat. Afgelopen zondag verloor hij wel even zijn geduld. Ik liep de hele ochtend al wat te mopperen en toen ik me ging aankleden kon ik niks vinden in de kast. Uiteindelijk had ik wat aan en hij gaf aan dat hij het heel leuk vond staan en ik bleef maar door klagen en dingen zoeken om over te zeuren. Dan zat de broek weer niet goed, dan was het shirt weer te kort. Niks was goed genoeg! Hij reageerde uiteindelijk bot en geïrriteerd waarop ik meteen begon te huilen. Klote hormonen! Binnen een minuut kwam hij bij me op bed zitten en heeft hij me weer opgebeurd. Wat bof ik toch met hem!
Hoe ging jou man om met jouw hormonen toen je zwanger was?
